Maleisië

Eenmaal aangekomen na een aangename treinreis in Ipoh, gingen angie en ik op zoek naar een slaapplek. Dit bleek een ware uitdaging te worden, aangezien het al aardig donker was geworden en we ons niet super goed hadden ingelezen op de stad. Er waren gewoon weg geen hostels te vinden. Wanneer we de lokale bevolking vroegen of zij een slaapplek wisten keken ze ons verbaasd aan gleden hun blikken naar onze enorme backpacks. Het was duidelijk dat hier weinig backpackers kwamen. Na lang rond lopen met die enorme units vonden we eindelijk een hotel en besloten we die maar te boeken. Al snel barste een regenbui los en besloten we gauw te gaan tukken.

Eenmaal ontwaakt gingen we op zoek naar white coffee, de specialiteit van deze stad. Al snel vonden we een geinig tokootje waar we een ontbijtje met white coffee konden scoren. Ondanks de toast waar de nog half rauwe eieren zo ongveer van afdropen, was ik als koffie addict helemaal in me element met de white coffee ook al had het gewoon een bruine kleur. Tijdens ons ontbijt kwamen er allerlei jongeren in school uniform binnen gedruppeld. Angie en ik besloten de kiddos te volgen en kwamen aan bij een high school. Aangezien brutale mensen de halve wereld hebben, vroegen we de security of we naar binnen mochten. Hij gaf ons een bezoekerspas, en zo konden we kijken hoe een school er daar uit zag. De school was ingedeeld in kleine lokaaltjes met primitieve tafels. Geinig om te een school in een ander land te zien.


Na het bezoekje aan de school namen we de bus naar de sahpong tempel. Een Chineze tempel, waar uiteraard ook veel Chineze toeristen waren. Al snel kwamen we een meneer tegen die er op stond met ons mee te lopen naar een tempel verder op. Angie en ik vonden het een vreemd ventje en al snel kwam de aap uit de mouw. Michael wou dat ik aan mijn vader ging vragen of die een ticket naar Nederland voor hem wou betalen, dus pap bij deze! Angie en ik besloten om hem af te wimpelen met wat kleingeld en besloten de bus terug te pakken. Een heel klein oud mannetje op een nog kleinere fiets legde ons uit waar we heen moesten. Hij boox ons nog zijn eigen gesmeerde broodje kaas voor onderweg aan en fietste zelfs mee. Heel bijzonder om te zien hoe mensen die zo weinig hebben zo vriendelijk en vrijgevig zijn. Terug in het centrum belandde we bij een plaatselijke voetbalwedstrijd. Heel geinig om te zien hoe dat er hier aan toe gaat. Coaches die langs het veld staan te roken, primitieve scheenbeschermers, een plofbal en verkeerd gekalkte lijnen. Al snel barste er een regenbui los en hadden we het idee dat we naar een waterballet voorstelling aan het kijken waren. De bal rolde niet eens meer, maar de gozers gingen fanatiek door. De gele kaarten vloeiden rijkelijk en het publiek werd vermaakt. Na een gesprek met de competitie manager bleek dat er maar 1 niveau is in maleisie en niet iets voor vrouwen. Geen land voor mij om naar te emigreren dus! Na een soort van pannekoek te hebben gegeten, vroeg op bed, want om 8 uur vertrekt de bus naar cameron highlands waar Jorn en Lotte (NLse backpackers), weer bij ons zouden aansluiten.

In de bus begon ik me steeds slechter te voelen. Had al sinds aankomst lst van me luchtwegen. Het is me nog niet duidelijk waar het van komt, de airco, de smog, de andere lucht of naweeën van me heftige bestuursjaar. Mede reizigers begonnen me al gauw aan te kijken of ik SARS had. Een meneer voor me gaf me een of ander flesje wat ik op me keel moest smeren en een omaatje allerlei keelsnoepjes. Al met al, busreis overleefd en aangekomen in cameron highlands. Snel op zoek naar een hostel, wat een stuk makkelijker ging. Daarna twee schakelbrommers gehuurd om met ze vieren door de bergen te touren. Na een uitleg van twee minuten zat ik voor het eerst van me leven op een schakelbrommer en scheurde ik met Angie achterop aan de linker kant van de weg door de fantastische bergen van cameron highlands. Het gebied is uitgestrekt met allerlei theeplantages wat een geweldig gezicht is. Deze vruchtbare grond is ontdekt door een brit en daarna zijn er allerlei plantages gevestigd zoals aardbeien, honing, thee etc. Uiteraard na een echt bzkkie thee te hebben geproefd stappen we weer op onze brommers. Een enorme stortbui kwam uit de lucht en volledig doorweekt reden we daar met onze action poncho's op de Maleisische wegen. Maar goed dat we die mee hadden want het regenseizoen is vroeg hier dit jaar en dat zijn geen NLse buitjes kan ik je vertellen.Ondanks dat we amper wat zagen door de buien konden we de brommer en onszelf veilig afleveren. Na een goede maaltijd en een fanatiek potje hartenjagen het bed in.

Om 8 uur stond een landrover ons op te wachten voor de mossey forest trekking. Eerst vertrokken we naar een butterfly farm waar behalve wat grote vlinders ook enorme plaatselijk insecten te vinden waren. Onze chauffeur haalde het ene na het andere beest te voorschijn en vroeg of we wat vast wouden houden. Zo dapper als ik ben nam ik een ranzige milipoot op mijn arm wat al gauw de nodige kippenvel bezorgde. Daarna na de tea plantage en tea factory waar de chauffeur ons al gauw duidelijk maakte dat de smsskjesthee die wij in NL drinken helemaal geen thee bevat. Een enorme schok uiteraard voor onze theeleut Angie die haar hele theeleven dus al gebukt gaat onder deze leugen, but heyy tea can fix al problems! Daarna met de landrovef naar de hoogste berg, waar het leek alsof we in de wolken waren door de enorme mist die er hing. Omdat we weinig konden zien, snel door naar de mossey forest. Chauffi legde ons het een en ander uit over hoe je moet survivalen en dat alles te maken heeft met mentality. Na het zien van de tijgerbalsem plant, gember, kaneel en andere gekkigheid de forest in. Met onze schone nikes betraden we een modderige, maar sprookjesachtige jungle. Na een tochtje vertrokken we naar een strawberry farm waar we de farm ondergeschikt vonden aan de aardbeien chocolade fondue. Een goede afsluiting van de toffe landrover tocht. Na het eten besloten we om eens even goed party te gaan machen in een hollands cafe. Vergetende dat het zondag was waren we gedwongen om ander vertier op te zoeken. Samen met twee britten gingen we een bijzondere variant van yathzee spelen waarbij enkele extra opdrachten werden geïntroduceerd, een echte aanrader!

De volgende ochtend schrokken we om kwart voor 8 wakker, terwijl we om 8 uur in de bus zouden zitten naar een eiland, penang. Yathzee bleek iets te gezellig en we besloten onze busreis uit te stellen tot 4 uur. Na een jungle trail wat niet zo veel voorstelde zitten we nu met ze 4en in de minivan naar Penang. Door al t hoesten onderhand geen stem meer, maar dat mag de pret niet drukken. Op naar een nieuwe bestemming, dit leventje ligt ons wel!